Από το 2016 που ξεκινήσαμε την καταγραφή περιστατικών στον χάρτη, έχουμε εντοπίσει συνολικά 56 γυναικοκτονίες και απόπειρες γυναικοκτονίας. Για το 2019 μόνο, μετράμε ήδη 10 γυναικοκτονίες και μια απόπειρα γυναικοκτονίας -δηλαδή φέτος στην Ελλάδα, τουλάχιστον μια γυναίκα το μήνα δολοφονήθηκε -ή κινδύνεψε να δολοφονηθεί- από άντρα επειδή ήταν γυναίκα. Σε αυτό το κείμενο επιλέξαμε να μιλήσουμε ειδικά γι αυτό το θέμα -έναντι των πολλών άλλων εκφάνσεων της έμφυλης βίας που καταγράφουμε- γιατί παρατηρούμε ότι κανείς άλλος δεν θέλει να μιλήσει για αυτό.
Οι γυναικοκτονίες και οι απόπειρες γυναικοκτονίας καταχωρούνται στον χάρτη με μαύρες πινέζες. Επιλέξαμε να τις καταχωρήσουμε με το ίδιο χρώμα, γιατί για εμάς τα συμβάντα αυτά έχουν την ίδια σημασία γιατί το κίνητρο του θύτη είναι πάντα το ίδιο αφού πρόκειται για άντρες που μεταχειρίστηκαν τα θύματα ως αντικείμενα βίας, μίσους, ζήλειας και εξουσίασης καθώς θεωρούσαν ότι έχουν δικαίωμα στη ζωή τους. Το γεγονός ότι κάποιες ήταν τυχερές και επέζησαν για να αντιμετωπίζουν καθημερινά τα σωματικά και ψυχολογικά τραύματα που τους επέφερε μια τέτοια επίθεση δεν αλλάζει σε τίποτα την σημασία της βιαιότητας που κάποιος ή κάποιοι άνδρες είχαν ασκήσει πάνω τους.
Η κάθε γυναικοκτονία συνοδεύεται από μια όσο γίνεται λεπτομερή και ακριβή περιγραφή του τι προηγήθηκε, τι συνέβη, και τι ακολούθησε. Αυτό δεν αποσκοπεί στην πρόκληση συναισθηματικών αντιδράσεων ούτε οφείλεται σε μια λογική «ηδονοβλεπτικής ματιάς». Έχουμε παρατηρήσει από τα περιστατικά που καταχωρούμε, ότι οι γυναικοκτονίες ακολουθούν παρόμοιο μοτίβο: συχνά ο γυναικοκτόνος είναι νυν ή πρώην ερωτικός σύντροφος με ιστορικό κακοποίησης -είτε σωματικής είναι έντονης ψυχολογικής, ενώ έχουν προηγηθεί καταγγελίες εις βάρος του γυναικοκτόνου για βίαιη συμπεριφορά (που στις περισσότερες περιπτώσεις αυτές έχουν αγνοηθεί επιδεικτικά από τις αρχές), και σε αρκετές περιπτώσεις η γυναικοκτονία συμβαίνει μετά από κάποιου είδους απόρριψη του άντρα από την γυναίκα. Παρόλα αυτά, κάθε γυναικοκτονία αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ και από μεγάλο μέρος της κοινωνίας σαν έκπληξη και σαν μεμονωμένο περιστατικό. Γι’ αυτόν τον λόγο στον χάρτη προσπαθούμε να αναδείξουμε όσες περισσότερες πλευρές αυτής της κατάστασης γίνεται, τόσο με σκοπό να αναγκάσουμε τους κρατικούς θεσμούς να αναγνωρίσουν επιτέλους αυτό το φαινόμενο και τις πραγματικές του διαστάσεις, όσο και για να μπορούν οι γυναίκες να αναγνωρίζουν τα σημάδια και να μπορούν να αναζητήσουν εγκαίρως βοήθεια.
Στον αντίποδα της εκκωφαντικής σιωπής που τηρούν οι ελληνικοί θεσμοί σε αυτό το θέμα, βρίσκονται χώρες όπως η Ισπανία, όπου η παρακολούθηση και η καταγραφή των γυναικοκτονιών είναι δουλειά του κράτους. Χαρακτηριστικά,το στατιστικό αρχείο του Υπουργείου Προεδρίας, Δικαιοσύνης και Ισότηταςτης Ισπανίας είναι ένα παραδειγματικό εγχείρημα. Ίσως από αυτό ακριβώς θα έπρεπε να πάρει παράδειγμα και το ελληνικό κράτος, αντί να εμμένει στις αλλαγές ονομάτων της Γραμματείας Ισότητας σε «Γ.Γ. Οικογενειακής Πολιτικής», τακτικές οι οποίες απλά δεν έχουν κανένα νόημα και σίγουρα δε συνεισφέρουν στην καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Αντίθετα, μάλλον θυμίζουν τακτικές συγκατάβασης και απαξίωσης του πραγματικού προβλήματος, από άλλες εποχές.
Ο όρος γυναικοκτονία
«Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of womankilling», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η ακαδημαϊκός Τζιλ Ράντφορντ (JillRadford) και η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (DianaE. H. Russell)» (diotima).
Με τη σειρά μας, επιμένουμε στην χρήση του όρου «γυναικοκτονία», καθώς αυτά τα εγκλήματα έχουν πολύ συγκεκριμένη σημειολογία: είναι στοχευμένες δολοφονίες γυναικών λόγω του φύλου τους από τον πατέρα, από τον εν διαστάσει σύζυγο, από τον ζηλιάρη σύντροφο, από τον βιαστή που μισεί. Πρόκειται για την πιο ακραία έμφυλης βίας, καθώς ο άντρας θύτης -έχοντας αποτύχει να επιβληθεί με άλλους τρόπους στη γυναίκα που θεωρεί δική του- ασκεί τον απόλυτο έλεγχο πάνω της στερώντας της τη ζωή.
Ως όρος, η γυναικοκτονία εμπεριέχει εμμέσως και όλα τα άλλα εγκλήματα που προηγήθηκαν αυτής. Την άσκηση ελέγχου στη ζωή της κόρης από τον πατέρα, την ψυχολογική βία και την χειριστική συμπεριφορά του ερωτικού συντρόφου, τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις απειλές. Και αυτό δεν το λέμε τυχαία -στην πλειονότητα τους τα θύματα έχουν υποστεί βία σε πολλές περιπτώσεις και για αρκετό διάστημα, πριν δολοφονηθούν.
Η γυναικοκτονία δεν περιγράφει λοιπόν μόνο την θανάτωση μιας γυναίκας από έναν άνδρα, αλλά μια σειρά από βίαιες πράξεις εναντίον μιας γυναίκας με κορύφωση τον θάνατο της. Δυστυχώς, τόσο η κοινωνία όσο και το κράτος εθελοτυφλούν ή αδυνατούν καν να διακρίνουν αυτή την αλυσιδωτή, τελικά θανατηφόρα, πορεία βίαιων γεγονότων. Κι ακόμα κι αν την διακρίνουν, τα αντανακλαστικά τους συνήθως κυμαίνονται από την συγκατάβαση και την παθητικότητας μέχρι και την απόλυτη αδιαφορία.
Αφηγήσεις στα media: Δεν είναι οικογενειακή τραγωδία, είναι γυναικοκτονία!
Καθώς η έρευνα μας για όλα τα περιστατικά έμφυλης βίας που καταγράφουμε γίνεται και μέσω αποδελτίωσης και καθημερινής ανάγνωσης των ειδήσεων αναπόφευκτα συναντάμε πολύ συχνά τέτοιες «εξηγήσεις» και απόδοση ευθυνών στο θύμα. Χωρίς η παρακάτω ανάλυση να αφαιρεί κάτι από την ευθύνη του κράτους στην ανεπαρκή στήριξη των γυναικών σε τέτοιες περιπτώσεις, θεωρούμε ότι αξίζει μια ειδική αναφορά στον τρόπο που τα ΜΜΕ επικοινωνούν αυτά τα γεγονότα, καθώς οι «αιτιολογήσεις» που διατυπώνουν παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης απέναντι σε αυτά, και στην μετατόπιση της ευθύνης από τους γυναικοκτόνους στις γυναίκες.
Όροι όπως «άτυχη νέα», «άτυχη οικογένεια», «άτυχη γυναίκα», «οικογενειακή τραγωδία» διαμορφώνουν την εντύπωση ότι η δολοφονία μια γυναίκας ήταν ένα γεγονός που συνέβη πάνω στη λεγόμενη «κακιά στιγμή». Η επιμονή να γίνεται αναφορά σε «γυναίκα που έπαθε κάτι», αντί για «άντρα που σκότωσε γυναίκα» απαλλάσσει σε μεγάλο βαθμό τον γυναικοκτόνο από την ευθύνη των πράξεων του. Επιχειρήματα όπως «τη σκότωσε γιατί…» υποδηλώνουν ευθύνη από πλευράς του θύματος που «προκάλεσε», επομένως ίσως ναι να ήταν δικαιολογημένος ο θάνατος της.
Η περιγραφή λοιπόν του εγκλήματος με τέτοιους όρους δεν σκιαγραφεί ούτε αποτυπώνει το συμβάν της δολοφονίας όπως είναι πραγματικά: ένα έγκλημα, με συγκεκριμένο θύτη και συγκεκριμένες ευθύνες. Αυτό και μόνο αυτό.
Παρακάτω, ακολουθούν πέντε περιστατικά του 2019 από το αρχείο μας (συνοδευόμενα από σύντομα σχόλια) καθώς ο τρόπος που αναπαράχθηκαν από τα ΜΜΕ είναι ενδεικτικός για το πώς οι γυναικοκτονίες δεν έχουν την ορατότητα που τους πρέπει, τόσο στο δημόσιο λόγο όσο και στην ελληνική ειδησεογραφία.
1. Αλεπού Κέρκυρας1/1/2019:Η 28χρονη Αγγελική Πέτρου δολοφονείται από τον 52χρονο πατέρα της ο οποίος την χτυπάει με σιδερόβεργα, στη συνέχεια τη μεταφέρει ενώ είναι ζωντανή μετά στην αυλή του σπιτιού του όπου και την θάβει, αφού πρώτα της καταφέρνει και άλλα χτυπήματα που προκαλούν το θάνατό της. Την δολοφονεί γιατί δεν δέχεται την πατρική του εντολή να χωρίσει τη σχέση της. Ο γυναικοκτόνος προφυλακίζεται και περιμένει τη δίκη.
Η δολοφονία της αποτυπώθηκε στις εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά μέσα ως εξής:«Σοκ στην Κέρκυρα: Σκότωσε την κόρη του και την έθαψε γιατί είχε σχέση με Αφγανό».Η πρώτη εντύπωση που αποκτάει το αναγνωστικό κοινό είναι ότι υπήρξε πραγματικός λόγος που δολοφονήθηκε η Αγγελική. Οι αφηγήσεις που πλαισίωσαν τη γυναικοκτονία αυτή επικεντρώνονται αφενός στην ταυτότητα του δράστη (ο πατέρας-τέρας δεν είναι Έλληνας) και αφετέρου στο γεγονός ότι το θύμα ήταν με Αφγανό, έναν ξένο.Η εστίαση της αφήγησης δίνεται και σε αυτή την περίπτωση με τέτοιο τρόπο ώστε αποπροσανατολίζεται ο/ αναγνώστης/στρια από το πραγματικό συμβάν. Η Αγγελική δολοφονήθηκε επειδή είπε όχι στον πατέρα της, επειδή ήταν μια γυναίκα που αρνήθηκε να υποταχθεί στον πατέρα της και όχι επειδή είχε σχέση με Αφγανό. Η Αγγελική Πέτρου δεν βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή ούτε βρέθηκε «τυχαία» μπροστά στη σιδερόβεργα που της έσπασε στο κεφάλι. Δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να υπακούσει την πατρική εντολή.
2. Αγναντερό Καρδίτσας 27/1/2019: 51χρονη δολοφονείται άγρια με μαχαίρι από τον εν διαστάσει 54χρονο σύζυγο της ο οποίος δεν αποδέχεται το χωρισμό τους. Ο γυναικοκτόνος συλλαμβάνεται. Άγνωστο πότε θα γίνει η δίκη.
Το «έγκλημα πάθους» είναι ένας όρος που μεν δεν χρησιμοποιείται τόσο συχνά πια αλλά απαντάται μέσω χρήσεων συγκεκριμένων δημοσιογραφικών σχημάτων όπως στην περίπτωση της γυναικοκτονίας στην Καρδίτσα. Μια γυναίκα δολοφονήθηκε λοιπόν επειδή σύμφωνα με τα media: «Έγκλημα στην Καρδίτσα: Τον τύφλωσε η ζήλια και την μαχαίρωσε». Οι δημοσιογραφικές αφηγήσεις επικεντρώθηκαν αφενός στο γεγονός ότι χτύπησε το τηλέφωνο του θύματος οδήγησε τον γυναικοκτόνο στην τρέλα από ζήλεια και μαχαίρωσε επανειλημμένα την εν διαστάσει σύζυγο του. Και πάλι λοιπόν μιλάμε για «μια κακιά στιγμή». Αν δεν είχε χτυπήσει το κινητό της ίσως η γυναίκα να είχε ζήσει. Ήταν «άτυχη» που βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Η μιντιακή επιμονή στην ανάδειξη της ζήλειας και της τρελής αγάπης που έχει ο δολοφόνος για το θύμα στα «εγκλήματα πάθους» είναι προβληματική για το λόγο ότι προσπαθούν να προκαλέσουν την επιείκεια του κοινού προς το δράστη. «Τυφλώθηκε από τη ζήλεια, δεν ήξερε τι έκανε, δεν μπορούσε να δεχθεί ότι τον εγκατέλειψε» είναι επιχειρήματα που συντελούν στην πρόκληση ακόμη και του οίκτου προς το δολοφόνο αλλά και στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το θύμα στο δράστη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση επίσης η αιτιολόγηση του γεγονότος αποδόθηκε στο γεγονός ότι ο γυναικοκτόνος είχε ψυχολογικά προβλήματα. Ακόμα και στην περίπτωση όμως που ο δολοφόνος έχει ψυχολογικά προβλήματα δεν έχει το ακαταλόγιστο, κάτι που τα μέσα επιλέγουν να μην αναφέρουν. Αξίζει εδώ να σχολιάσουμε το εξής: όλοι οι άντρες -με τους ψυχικά ασθενείς να μην αποτελούν εξαίρεση- ζουν και γαλουχούνται στην ίδια πατριαρχική κοινωνία που ζούμε και εμείς, και επομένως κατανοούμε ότι έχουν και αυτοί τις ίδιες προσλαμβάνουσες και τα σεξιστικά στερεότυπα όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Και ας μην παραβλέπουμε και το γεγονός πώς αποδίδουν τα μίντια και χτίζουν επίσης τα στερεότυπα που αφορούν και τις ψυχικές ασθένειες.
Η 50χρονη λοιπόν δολοφονήθηκε γιατί προσπαθούσε να χωρίσει από τον σύζυγο της. Δολοφονήθηκε λοιπόν γιατί έκανε και αυτή μια επιλογή ως μια ελεύθερη γυναίκα, επιλογή που δεν έγινε αποδεκτή από έναν άντρα που θεώρησε ότι έχει αυτός τον τελευταίο λόγο στην ζωή της.
3. Αμαλιάδα Λατίφι 3/2019: 74χρονη δολοφονείται με περίστροφο από τον 82χρονο σύζυγο της ο οποίος μετά αυτοκτονεί. Ο γυναικοκτόνος είχε ενημερώσει τηλεφωνικά το γιο τους για αυτή του την πράξη με την δικαιολογία ότι είναι και οι δυο άρρωστοι.
Παρατηρούμε επίσης στο χάρτη ότι κάποιες γυναικοκτονίες αιτιολογούνται βάσει κάποιας «διάσωσης». Στην περίπτωση της γυναικοκτονίας στην Ηλεία έχουμε άλλη μια «κακιά στιγμή» αφού ο σύζυγος αποφάσισε να δολοφονήσει την γυναίκα του και να αυτοκτονήσει και ο ίδιος λόγω ασθένειας. Τα μέσα και σε αυτή την περίπτωση αποδίδουν μια απόλυτα εγωιστική πράξη, μια τέτοια δολοφονία ως μια «οικογενειακή τραγωδία». Για ακόμη μια φορά βλέπουμε την απόπειρα πρόκλησης συμπάθειας για το δράστη ο οποίος πήρε την απόφαση να στερήσει τη ζωή από τη γυναίκα ΤΟΥ στα πλαίσια μιας ευεργετικής ευθανασίας, μιας λύτρωσης μαζί με τη δική του θυσία.
Παρεμπιπτόντως, έχουμε καταχωρήσει άλλη μια τέτοια γυναικοκτονία, για το 2019 τον Απρίλη, στο Μαρούσι όπου ένας 90χρονος θεώρησε ότι έσωζε την 87χρονη γυναίκα του όταν την έπνιξε με το καλώδιο του τηλεφώνου γιατί δεν άντεχε να τη βλέπει να την ταλαιπωρείται από άνοια «την καημένη».
4. Ελληνικό-Λεωφόρος Βουλιαγμένης 88 21/3/19 50χρονη πυροβολείται από τον 87χρονο σύζυγο της. Προσπαθεί να διαφύγει με ταξί αλλά ο οδηγός δεν ήθελε να του λερώσει το ταξί οπότε την πέταξε έξω. Το θύμα υπέκυψε στα τραύματα του ενώ ο γυναικοκτόνος αυτοκτόνησε. Άγνωστο αν θα υπάρξουν ποινικές κυρώσεις για τον οδηγό ταξί αν και προβλέπονται.
Επίσης, συναντάμε αντίστοιχα «ρατσιστικές» αφηγήσεις όταν το θύμα δεν είναι Ελληνίδα. Όταν διαβάζουμε για τις γυναικοκτονίες υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι το θύμα έχει ευθύνη για τον θάνατο του. Όταν έχει μια επιπλέον ιδιότητα, π.χ. είναι μετανάστρια, προσφύγισσα, ρομά και ούτως καθεξής, η ευθύνη που φέρει το θύμα για την ίδια της τη δολοφονία προβάλλεται ακόμη πιο έντονα. Στο συγκεκριμένο φόνο αφενός δίνεται έμφαση στην εθνικότητα του θύματος και αφετέρου «στην ατυχία του θύματος», όπως πάντα. Το κίνητρο της δολοφονίας αποδίδεται στο ότι η «Βουλγάρα» πίεζε το σύντροφο της σύμφωνα με δημοσίευμα:«Ο 87χρονος υπήρξε ζευγάρι με τη Βουλγάρα μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του. Η γυναίκα, σύμφωνα μαρτυρίες γειτόνων, φέρεται πως πίεζε τον στρατιωτικό να την κάνει συνδικαιούχο στην περιουσία του, κάτι που το κατάφερε, όπως υποστηρίζουν οι πρώτες μαρτυρίες.»-χωρίς φυσικά να μαθαίνουμε ποιανών είναι αυτές οι μαρτυρίες.
Η κύρια αφήγηση εδώ αποδίδει το έγκλημα λοιπόν σε οικονομικούς λόγους, η «Βουλγάρα σύντροφος» πίεσε τον «στρατιωτικό» για λεφτά και μεν το κατάφερε αλλά το πλήρωσε με τη ζωή της. Αργότερα, κάποια άλλα μέσα είπαν ότι σύμφωνα με τις μαρτυρίες ήταν Ρωσίδα και σύζυγος του στρατιωτικού. Ωστόσο κανένα μέσο δεν διασταύρωσε την πληροφορία. Δεν είχε άλλωστε και μεγάλη σημασία. Ήταν μια ξένη που εκμεταλλευόταν οικονομικά τον άντρα της. Εξάλλου, η είδηση του θανάτου της επισκιάστηκε από την είδηση της άρνησης του οδηγού ταξί που αρνήθηκε να της παράσχει βοήθεια.
5. Χανιά 2/7/2019: Ο 27χρονος Ιωάννης Παρασκάκης χτυπάει με το αυτοκίνητο του τη 60χρονη Susan Eaton, την βάζει αναίσθητη στο πορτμπαγκάζ και την μεταφέρει στη σπηλιά στο Μαλεμέ. Εκεί τη βιάζει και την δολοφονεί, ενώ στη συνέχεια πετάει το σώμα της στο φρεάτιο. Η Susan, που βρισκόταν στα Χανιά για ένα επιστημονικό συνέδριο, ως βιολόγος, ανακαλύπτεται λίγες μέρες αργότερα. Ο γυναικοκτόνος συλλαμβάνεται και ομολογεί, ενώ δίνονται στη δημοσιότητα τα στοιχεία του από την αστυνομία.
Ένα έγκλημα που “συγκλόνισε” την Κρήτη φέτος αποτελεί ο βιασμός και η δολοφονίας της Susan Eaton. Δεν έλειψαν φυσικά οι αντιδράσεις του τύπου «α δεν το περιμέναμε», «δεν του φαινόταν κτλ». Όμως οι αφηγήσεις σε αυτήν περίπτωση αφορούν την έμφαση στη ρητορική του σοκ και του γκροτέσκου ειδικά με τίτλους όπως: «Δολοφονία βιολόγου στην Κρήτη: Φρικτές αποκαλύψεις, τη βίαζε ακόμη και νεκρή». Όταν πρόκειται για γυναικοκτονία και σεξουαλική κακοποίηση μαζί έχουμε παρατηρήσει ότι η είδηση εμπεριέχει πολλές λεπτομέρειες προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού. Έτσι το έγκλημα αποκτάει τη διάσταση ενός γεγονότος που έχει βγει από κάποια αστυνομική σειρά και είναι τόσο βίαιο που ίσως δεν είναι και πραγματικό. Χαρακτηριστική περίπτωση άλλωστε αποτελεί και ο ομαδικός βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη το 2018. Όμως μια γυναίκα δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα και επειδή έτσι αποφάσισε ότι μπορεί να χειριστεί το σώμα της ο δολοφόνος της.
Διαλέξαμε τις 5 συγκεκριμένες γυναικοκτονίες του 2019 και τον τρόπο που αποτυπώθηκαν στα μίντια γιατί θεωρούμε ότι είναι ενδεικτικές για το πώς οι γυναικοκτονίες δεν έχουν την ορατότητα που τους πρέπει είτε στον δημόσιο λόγο είτε στην ελληνική ειδησεογραφία. Αντίθετα βαφτίζονται «εγκλήματα τιμής», «εγκλήματα πάθους», «εγκλήματα οίκτου ή διάσωσης», «έγκλημα με οικονομικό κίνητρο», «σεξουαλικό έγκλημα» κ.λ.π., τα οποία όπως έχουμε πει και θα ξαναπούμε φαίνονται να συμβαίνουν επειδή τα θύματα ήταν άτυχα ή ακόμα και ότι προκάλεσαν τα ίδια την δολοφονία τους.
Επίσης τα περιστατικά αυτά είναι ενδεικτικά της κατάστασης που βιώνουμε γενικά στην Ελλάδα όσον αφορά τις γυναικοκτονίες: ελλιπής κάλυψη, ξεδιάντροπο ξέπλυμα των γυναικοκτόνων, ελλιπής έως ανύπαρκτη στήριξη των γυναικών. Το κλίμα σιωπής και ντροπής αλλά και μετατόπισης ευθυνών που συντηρείται από τα ΜΜΕ και το κράτος ωθεί τις γυναίκες, να μην είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι βιώνουν βία, να μην μπορούν να απεμπλακούν από αυτήν, να φοβούνται ή να νιώθουν ότι δε αξίζει να μιλήσουν γι’ αυτήν.
Είναι καιρός να υπάρξει μια αφύπνιση στη δημόσια σφαίρα και να γίνει αντιληπτό ότι οι γυναικοκτονίες είναι συμβάντα που πρέπει να αντιμετωπίζονται στην πραγματική τους διάσταση ως εγκλήματα που αποτυπώνουν δυστυχώς τη βαθιά κατεστημένη και ριζωμένη πατριαρχική νοοτροπία και αντιλήψεις κυριαρχίας του αρσενικού έναντι του θηλυκού. Η οργανωμένη πολιτεία πρέπει συνειδητά να αναλάβει δράσεις πρόληψης, καμπάνιες ευαισθητοποίησης και μέτρα καταπολέμησης των έμφυλης βίας όπως για παράδειγμα η ειδική εκπαίδευση της αστυνομίας με έμφαση στην ύπαρξη γυναικών αστυνομικών για τον χειρισμό τέτοιων υποθέσεων, στήριξη των δομών φιλοξενίας και δημιουργία αντίστοιχων δομών σε όλη την Ελλάδα, επιμορφωτικά σεμινάρια με σκοπό τόσο διάφοροι επαγγελματίες (δάσκαλοι/ες, επαγγελματίες υγείας, κοινωνικοί/ές λειτουργοί κλπ) να αναγνωρίζουν τα σημάδια της έμφυλης βίας, όσο και οι γυναίκες να μπορούν να κατανοήσουν ποιοι είναι οι κίνδυνοι. Και φυσικά χρειάζεται στοχευμένη εκπαίδευση αγοριών και αντρών, ώστε να τους γίνεται κατανοητό ότι μια γυναικοκτονία είναι έγκλημα όπου οι θύτες φέρουν την ευθύνη. Όχι τα θύματα.
*Ως Χάρτης Καταγραφής Σεξιστικής κι Έμφυλης Βίας, προσπαθούμε να καταγράψουμε περιστατικά που δεν θα έπρεπε να συντελούνται. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε την έκταση της έμφυλης βίας στην Ελλάδα και τις μορφές που αυτή παίρνει. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο sexharassmap@espiv.net ή με μήνυμα στα κοινωνικά μέσα:
Μία απάντηση στο “Οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα -Δεδομένα και Αφηγήσεις στα Media το 2019”
Σημαντικό και κατατοπιστικό άρθρο!