Με αφορμή κάποια μηνύματα που έχουμε λάβει τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς και κάποια σχόλια που διαβάσαμε σε δημοσιεύσεις μας, θα θέλαμε να σχολιάσουμε/ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με τις καταγγελίες και τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε:
1) Είδαμε να σχολιάζεται αρκετά το γεγονός ότι αναφερόμαστε σε περιστατικά ως γεγονότα αντί ως καταγγελίες (πχ “βιασμός” αντί για “καταγγελία βιασμού”). Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να είμαστε συνεπείς στις διατυπώσεις και προσπαθούμε, στον βαθμό του δυνατού, να το κάνουμε, οπότε συμβουλές για ορθότερη διατύπωση, διευκρινίσεις κλπ είναι ευπρόσδεκτες σε μήνυμα -με μια εξαίρεση: έχουμε πάρει την απόφαση να χειριζόμαστε τις καταγγελίες που λαμβάνουμε ως δόκιμες [βιωματικές] και ως πραγματικές. Κι αυτό γιατί η καταγγελία της βίας και το καθεαυτό περιστατικό που καταγράφουμε είναι ΔΥΟ ξεχωριστά συμβάντα. Η λογική του “αν δεν το καταγγείλε δεν έχει συμβεί” είναι μια λογική που απλά συντελεί στην περαιτέρω καλλιέργεια του φόβου και της ντροπής. Εξάλλου δημιουργήσαμε το Χάρτη και ως χώρο ασφάλειας για τις γυναίκες που μπορεί να θέλουν να καταθέσουν το τραυματικό τους βίωμα χωρίς να το καταγγείλουν. Και ακόμη και όταν το καταγγέλλουν, ειδικά περιστατικό σεξουαλικής βίας, το κάνουν εν γνώσει τους ότι έχουν το σύστημα απέναντι τους. Ο Χάρτης λοιπόν θέλει να προστατέψει τα θύματα και να τα ακούσει και να τα πιστέψει-όχι να προστατέψει φορείς, εταιρείες, οργανισμούς- γιατί ακριβώς κανείς άλλος δεν θα το κάνει.
2) Συνεχίζουμε να βλέπουμε, σε σχόλια κάτω από τα ποστ, κόσμο να εύχεται στους δράστες να πάθουν ό,τι έκαναν, να βασανιστούν ή και να πεθάνουν. Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε κάθετα αντίθετες με τέτοιες λογικές. Είμαστε ενάντια στην αυτοδικία, στη ρητορική του μίσους, στην εκδικητική ανταπόδοση. Για εμάς όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αντιμετωπιστούν με στοιχειώδη σεβασμό, όποιοι και εάν είναι, ό,τι και εάν έκαναν. Θέλουμε πάνω απ’ όλα δικαιοσύνη για τα θύματα έμφυλης βίας και επιτέλους ένα καλύτερο νομικό πλαίσιο που θα τα προστατεύει, καλύτερες δομές υποστήριξης, καλύτερη εκπαίδευση και την ενδυνάμωση της αυτονόμησης των θυμάτων, ώστε να δούμε την έμφυλη βία σε ύφεση. Δεν θέλουμε οι βιαστές να βιαστούν στη φυλακή, ούτε να βρουν βίαιο θάνατο -αυτό όχι μόνο δε σημαίνει απόδοση δικαιοσύνης, αλλά συνιστά καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των φυλακισμένων κ.ά. Και το σημαντικότερο, τέτοιες πρακτικές ΔΕΝ βοηθάνε το θύμα.
Επίσης είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ θα αποτρέψει μελλοντικούς δράστες. Η έμφυλη βία δεν είναι κάτι που ασκείται από “τέρατα”, είναι ένα γενικευμένο, παγκόσμιο φαινόμενο και οι δράστες είναι καθημερινοί άντρες. Η δράση τους αυτή οφείλεται σε κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις που καλλιεργούνται και θέλουν τον άνδρα ισχυρό και κυρίαρχο απέναντι στη γυναίκα, όπως επίσης και στην συγκατάβαση με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τη σεξιστική βία. Το ζητούμενο είναι αυτά τα στερεότυπα να καταπολεμούνται και να αίρονται μέσα από την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση όλων αλλά και μέσα από την προβολή και όχι απόκρυψη των περιστατικών έμφυλης βίας. Η εκδικητικότητα δε θα βοηθήσει ούτε τα τωρινά, ούτε τα μελλοντικά θύματα, ούτε θα μας βάλει σε μια πορεία ουσιαστικής αντιμετώπισης της έμφυλης βίας.
*Ενημερώνουμε ότι αυτά τα σχόλιο πλέον θα διαγράφονται.*
3) Λάβαμε κάποια περιστατικά που περιλάμβαναν ονοματεπώνυμο και φωτογραφία δράστη. Ενώ τα ίδια τα περιστατικά τα συμπεριλάβαμε στο αρχείο, δεν συμπεριλάβαμε τα στοιχεία και τη φωτογραφία και ο λόγος είναι ότι αυτές οι λογικές για εμάς είναι ύποπτα συγγενείς σε λογικές αυτοδικίας. Οι μόνες περιπτώσεις που έχουμε δημοσιεύσει ονόματα, είναι όταν αυτά έχουν δοθεί στη δημοσιότητα από τις αρχές προκειμένου να προβληθεί η υπόθεση και να βρεθούν περισσότερα στοιχεία, ειδικά όταν αφορά περιστατικά σεξουαλικής βίας και διακίνηση ανηλίκων σε πορνοπελάτες.