Η βία και η καταπίεση συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας και εκεί πρέπει να μεταφερθεί η πάλη εναντίον τους. Μια από τις ιδιαιτερότητες όμως της έμφυλης βίας και καταπίεσης είναι η σιωπή και η ντροπή που τις περιβάλλει. Η ενοχοποίηση και απαξίωση των θυμάτων, η απουσία του σεξισμού ως ζήτημα από τις καθημερινές συζητήσεις, η υποτίμηση των περισσότερων περιστατικών δημιουργούν ένα κλίμα αποθάρρυνσης κι έναν φαύλο κύκλο: βιώνεις σεξιστική βία – νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις γι αυτό – εσωτερικεύεις το βίωμα ως προσωπικό θέμα – καταλήγει να θεωρείται δεδομένο.
Μόνο που ο σεξισμός δεν είναι καθόλου προσωπικό θέμα, είναι συλλογικό βίωμα. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι μεμονωμένο, τυχαίο ή ατυχές. Όσο λιγότερο μιλάμε για αυτό, τόσο μεγαλώνει η ανοχή της κοινωνίας απέναντι του, τόσο περισσότερο κανονικοποιείται.
Με αυτόν τον χάρτη θέλουμε να αναγκάσουμε τον κόσμο να δει το πρόβλημα στην πραγματική του έκταση και μορφή, να μην μπορεί να κάνει ότι δεν άκουσε, δεν είδε, δεν ήξερε.